ΓΛΥΚΕΙΑ ΕΞΑΡΤΗΣΗ..

Της Πόπης Παντούλη,

            Πριν σχεδόν 2 χρόνια, σε ηλικία 28 ετών, υιοθέτησα πρώτη φορά ένα σκυλάκι.

            Ήσουν κουταβάκι 2 μηνών, πανέμορφο, γλυκό και πανέξυπνο. Από την πρώτη στιγμή που σε κράτησα στην παλάμη μου –γιατί τόσο ήσουν, όσο η παλάμη μου- ένιωσα μια βαθιά συγκίνηση. Σε κοίταζα που με μύριζες, που προσπαθούσες να με γνωρίσεις και ένιωσα απίστευτη χαρά, αλλά και το αίσθημα της ευθύνης για σένα, που ήσουν τόσο μικρό και εύθραυστο πλασματάκι. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα ήμουν εγώ υπεύθυνη για σένα. Υπεύθυνη για να σε ταΐζω όπως και όταν πρέπει, για να έχεις ένα χώρο προστατευμένο να ζεις και να κοιμάσαι, για να ασχολούμαι μαζί σου και να σε εκπαιδεύω, γιατί έτσι θα νιώθεις ευτυχισμένο και μέλος μιας αγέλης, όπως ορίζει η φύση σου.

            Έχοντας σκεφτεί λοιπόν όλα αυτά, σε πήρα στο σπίτι μου. Σου αγόρασα όλα τα καλούδια. Τις πρώτες μέρες ήταν όλα τέλεια! Ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί σου και να παίζουμε, να σε κοιτάζω να κοιμάσαι και να σε μαθαίνω να «τα κάνεις» στην πάνα σου. Το κρεβατάκι σου το είχα βάλει δίπλα στο δικό μου και το βράδυ είχα το χέρι μου μονίμως πάνω σου για να ξέρεις ότι είμαι εκεί και να με συνηθίζεις.

            Και το κατάφερα! Με έμαθες. Με αναγνώρισες σαν αφεντικό σου. Άρχισες να με έχεις ανάγκη και όταν ήμουν σπίτι με ακολουθούσες συνεχώς από πίσω! Φοβερό αίσθημα ήταν!

            Και τότε, άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω ότι δεν είσαι ένα παιχνίδι, ένα όμορφο στολίδι στο σπίτι μου. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό ήρθε η πίεση. Τα «έκανες» παντού μες στο σπίτι και όλοι σου φώναζαν. Εγώ προσπαθούσα να τους καθησυχάσω, αλλά η ίδια ένιωθα αναστατωμένη. Μου έλειψαν οι βόλτες με τους φίλους μου, αλλά δε μπορούσα να σε αφήσω. Στον ελεύθερο χρόνο μου έπρεπε να ασχολούμαι μαζί σου, να σε εκπαιδεύω (πώς θα σταματούσες να μασάς και να καταστρέφεις όλη την ώρα τις παντόφλες μου;). Το σκέφτηκα τότε.. Μήπως ήταν λάθος που σε πήρα.. Μήπως δεν ήμουν έτοιμη με τόσες επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις. Ήσουν μεγάλη ευθύνη τελικά..

            Όμως, κάθε βράδυ που γύριζα σπίτι εσύ πάντα με υποδεχόσουν με την ίδια χαρά και αφοσίωση. Μεγάλωνες και ήσουν όμορφος πολύ! Δε μπορούσα να σε αφήσω. Είχα δεσμευτεί απέναντί σου. Απολάμβανα λοιπόν τα παιχνίδια μας και έκανα υπομονή με τα θέματα εκπαίδευσης. Μήνες..

            Αλλά όσο περνούσε ο καιρός κι εσύ μεγάλωνες και ωρίμαζες, η σχέση μας έγινε πολύ πιο εύκολη. Μα έγινε και πιο στενή, πιο εξαρτημένη. Τώρα χαίρομαι συνέχεια τα παιχνίδια και τις βόλτες μαζί σου, τρελαίνομαι που ξαπλώνεις πάντα δίπλα μου στον καναπέ για να νιώθεις την επαφή μου, με αγαπάς και μου κάνεις χαρές ακόμα κι όταν δε σου δίνω όση σημασία πρέπει. Μου λείπεις όταν έχω ώρες να σε δω, η επαφή μαζί σου με ηρεμεί και μου χαρίζει πολλά χαμόγελα. Τώρα ξέρω ότι μου έχεις αλλάξει την καθημερινότητα. Άξιζε τον κόπο όλη η υπομονή και η δουλειά μαζί σου. Μόνο αυτά μου ζήτησες και με αντάμειψες με πολύ περισσότερα. Είσαι μέλος της οικογένειάς μου, πιστός μου φίλος, αγαπημένος, λατρεμένη ευθύνη!

Πόπη Παντούλη,

Μέλος της Οικολογικής Κίνησης Μιραμβέλλου