Mε αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Νερού, μία μέρα μετά η Οικολογική Κίνηση Μιραμπέλου, για λόγους ενημερώσεις και όχι επετειακούς, θα θέλαμε να καταθέσουμε μερικά στοιχειά για το νερό.
Το νερό αποτελεί ζωτικό στοιχείο για την επιβίωση του ανθρώπου αλλά δυστυχώς πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και το 20% του πληθυσμού της γης ,αναγκάζεται να πίνει νερό από μολυσμένες πηγές.
Στον <<ανεπτυγμένο >> κόσμο στον οποίο ανήκει και η χώρα μας πυρκαγιές καταστρέφουν τα πολύτιμα για το νερό δάση μας, νέα φράγματα χτίζονται για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες ανάγκες μας καταστρέφοντας τους τελευταίους εναπομείναντες υδροβιότοπους. Η ταυτόχρονη σπατάλη νερού με φύτευση γκαζόν και δημιουργία ιδιωτικών πισινών και μάλιστα σε απόσταση μιας ανάσας από τη θάλασσα σε πολυτελή σπίτια σαν επίδειξη οικονομικής δύναμης αλλά και η καθημερινή σπατάλη στα μικρά νοικοκυριά λόγω της μη συνειδητοποίησης του προβλήματος, λιγοστεύουν συνεχώς και με έντονο ρυθμό τα αποθέματα νερού.
Χημικά φυτοφάρμακα καταλήγουν χωρίς έλεγχο στα υπόγεια νερά , υποθηκεύοντας το μέλλων των παιδιών μας. Τραγικό παράδειγμα τα μεγάλα ποτάμια της κεντρικής Ευρώπης που είναι όλα μολυσμένα με βαρέα μέταλλα και βιομηχανικά απόβλητα. Ταυτοχρόνως το κλίμα αλλάζει, το καλοκαίρι γίνεται μεγαλύτερο και με υψηλές θερμοκρασίες ενώ τον χειμώνα εμφανίζονται έντονα πλημμυρικά και αίτια για αυτά δεν είναι αλλά από την έντονη ρύπανση και την καταστροφή των δασών με κάθε τρόπο( φωτιές, αυθαίρετη δόμηση ,ξυλεία)
Ο Αγροτικός τομέας στην Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής νερού, απορροφώντας το 86% της συνολικής κατανάλωσης και το 60%-70% από αυτό το νερό που διατίθεται για άρδευση δεν φθάνει ποτέ στο τελικό αποδέκτη (δηλαδή στη ρίζα), λόγω της μη εφαρμογής νέων μορφών άρδευσης .Έτσι η Ελλάδα έχει την δεύτερη χειρότερη θέση στη σπατάλη νερού στον Αγροτικό τομέα ανάμεσα στις 27 χώρες της ΕΕ.
Ο Αστικός τομέας στην Ελλάδα καταναλώνει το 11% των εγχώριων διαθέσιμων πόρων. Το 94% του πληθυσμού καλύπτεται από το δημόσιο δίκτυο ύδρευσης. Έχουμε όμως και εκεί απώλειες λόγω του πεπαλαιωμένου δικτύου που κυμαίνεται από 10%-40%.
Ποιες λύσεις προτείνονται σήμερα
Έχουμε χοντροκομμένα παραδείγματα χωρών της Ασίας της Κεντρικής Αμερικής αλλά και πολύ κοντά μας της Αλβανίας όπου ανέλαβαν ιδιωτικές εταιρίες κολοσσοί, την διαχείριση την διανομή και τον εκσυγχρονισμό των δικτύων με τραγελαφικά αποτελέσματα, πισωγυρίσματα, διάλυση ,(ελάχιστα κεφάλαια διατέθηκαν στην ανανέωση υποδομών), αλλά και επιλεκτική προσφορά νερού ,μόνο στα ακριβά προάστια πόλεων, από όπου μπορούσαν να αντλήσουν χρήματα.
Η περίπτωση της Βολιβίας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για το τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση του νερού. Ας τη δούμε κάπως αναλυτικά, διότι παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον:
Το Σεπτέμβρη του 1998, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εγκρίνει δάνειο 138 εκατ. δολαρίων στη Βολιβία και παράλληλα δίνει την εντολή να ξεπουλήσει σε ιδιώτες όσες κρατικές επιχειρήσεις παρέμεναν ακόμη στα χέρια της.
Τον Ιανουάριο του 2000 πολυεθνική που διαχειρίζεται το νερό της Βολιβίας, προχωρά σε αυξήσεις 200% και 300%. Η πόλη ακινητοποιείται για 4 μέρες, με απεργίες, διαδηλώσεις και οδοφράγματα από τους κατοίκους που διαμαρτύρονται για την ιδιωτικοποίηση και τις αυξήσεις..
Αυτό όμως είναι μόνον η αρχή. Το 2005, είχαμε δεύτερο γεγονός. Αυτή τη φορά, στην πόλη Ελ Αλτο, όπου το δίκτυο ύδρευσης το πήρε μια ακόμα πολυεθνική ιδιωτική εταιρεία η οποία σήμερα διεκδικεί την ΕΥΑΘ.ΑΕ. Η εταιρεία έφτασε στο σημείο να αναγκάσει 200.000 κατοίκους να μείνουν χωρίς νερό γιατί επέβαλε τέλος σύνδεσης 500 δολάρια, ποσό εξωφρενικό για μια χώρα όπου το μεροκάματο είναι μόλις 1 δολάριο τη μέρα...
Στην Αφρική έχουμε τα εξής
Στην Αφρικανική Γουινέα, όπου τα νερά «λυμαινόταν» το κονσόρτσιουμ των πολυεθνικών εταιρειών, τελιοκα πρόσβαση στο νερό, έχει λιγότερο από 34% των κατοίκων της χώρας, διότι δεν είχε καταστεί «οικονομικά συμφέρουσα» η συντήρηση και επέκταση του δικτύου.
Στο Φορτ Μπιούφορτ, του Ανατολικού Ακρωτηρίου, στη διετία 1994 - 1996, όταν και δόθηκε η εκμετάλλευση της τοπικής εταιρείας ύδρευσης σε πολυεθνική (επίσης διεκδικεί την ΕΥΑΘ.ΑΕ.), τα τιμολόγια του νερού αυξήθηκαν κατά 600% (!), με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες να μείνουν χωρίς νερό.
Τραγική η κατάσταση και στη Νότια Αφρική όταν το 2003 με την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης σε πέντε πόλεις, δήμους και περιφέρειες της Ν. Αφρικής, σε περίπου 10.000.000 Νοτιοαφρικανούς «κόπηκε» το νερό, διότι δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους δυσβάσταχτους λογαριασμούς. Σε άλλα 2.000.000 έγινε έξωση από τους δικηγόρους των εταιρειών ύδρευσης, που προχώρησαν σε κατασχέσεις ως αποζημίωση για τους απλήρωτους λογαριασμούς ύδρευσης.
Βλέπουμε λοιπών ότι το η αξία του νερού είναι τεράστια και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την κοινωνία μας και την ποιότητα ζωής μας. Η διαχείριση του δεν είναι ένα τεχνικό θέμα αλλά η ανάγκη για μιας πολιτικής που προωθεί μοντέλα σωστής διαχείρισης και εξοικονόμησης του.
Χρειαζόμαστε όμως την καλλιέργεια μίας νέα κουλτούρας σε όλη την ανθρωπότητα που θα θεωρεί το νερό ένα μέγιστο αγαθό και θα το χρησιμοποιεί με σύνεση.
Οι λύσεις που προτείνουμε πρέπει να έχουν τα εξής χαρακτηριστικά
Α) Απαραίτητη η καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης σε όλους και ειδικότερα στα σχολεία .
Β)Εφαρμογή της αρχής <<ο ρυπαίνων σταματά να ρυπαίνει ή κλείνει.>> .
Γ)Την επεξεργασία και εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης υδατικής πολιτικής που θα αφορά την έρευνα, την προστασία, τις χρήσεις και την ορθολογική αξιοποίηση των υδάτινων πόρων στο σύνολο της χώρας,(αστικό και αγροτικό περιβάλλων) με γνώμονα τις ανάγκες του συνολικού πληθυσμού.
Δ) Μέτρα προστασίας της ποιότητας των νερών και της ανάκτησής του, για να σταματήσει άμεσα η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, κυρίως από βιομηχανικά απόβλητα και να εφαρμοστούν ολοκληρωμένα προγράμματα αποκατάστασής τους.
Ε)Την προστασία των δασών και την αναδάσωση των καμένων περιοχών, που ευνοούν τη συγκράτηση των νερών για τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα.
Ζ)Κατανόηση του παραλογισμού της ύπαρξης οικιακών πισινών και γκαζόν (γκολφ). Όπως και αντίστοιχων σπάταλων και ρυπογόνων συνηθειών και λογικών.
Η ολοκληρωμένη υδατική πολιτική που θα κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα, υπογραμμίζει την ανάγκη ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες.
Οικολογική Κίνηση Μιραμπέλου.
Πηγές: ΠΑΣΕΓΕΣ (ΙΟΒΕ), Δύκτιο Μεσόγειος SOS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου